مسعده گوید: امام (علیه السلام) از کنار جمعی از فقرا عبور می نمود. آنها سفره ای پهن کرده و چند تکّه نان در آن گذاشته بودند، از امام (علیه السلام) خواهش کردند که با آنان هم غذا شود.
امام (علیه السلام) فوری قبول کرد و نشست و با آنان از آن نان ها خورد و این آیه را قرائت نمود:«اِنَّ اللهَ لا یُحِبُّ المُستَکبِرینَ» «او گردن کشان را دوست نمی دارد».
آنگاه فرمود: من دعوت شما را پذیرفتم، شما نیز دعوت مرا بپذیرید. پس همگی برخاستند و به منزل امام (علیه السلام) رفتند. حضرت به کنیز خود فرمود: هر چه غذای خوب ذخیره کرده ای حاضر کن.
آن حضرت بدون آن که تعلّل و تسامح کند، فوری دعوت آنان را اجابت فرمود و با آنان نشست. آنگاه از آنان دعوت نمود، و به آنان گفت: هر دیدی، بازدید دارد. من سخن شما را شنیدم، شما نیز دعوت مرا اجابت کنید.
و قطعاً در منزل بزرگان غذاهای مخصوصی هست که برای مهمانان عزیز ذخیره می شود، امام از آن ذخیره ها برای فقرا طلبید، و به آنان فهماند که در نظر وی عزیز هستند، و فقر و مسکنت آنان موجب این نیست که در نظر آن سرور کوچک شمرده شوند.
آری! امام حسین (علیه السلام) در این خُلق و خوی عظیم به جدّ بزرگوار خود تأسّی کرده است، و سلوک و رفتار پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) با اصحاب صفّه، سر مشق فرزند او است. روات و ناقلان اخبار و تاریخ، در زمان سلطنت معاویه و یزید نمی توانستند فضایل و مناقب اهل بیت (علیهم السلام) را نقل نمایند، و چه بسا همین نقل فضیلت موجب کشته شدن راوی می شد. از این جهت است که فضایل و مناقب امام حسین (علیه السلام) را باید در این گوشه و آن گوشه پیدا کرد.
در کتاب «مناقب» آمده است: امام حسین (علیه السلام) بیست و پنج سفر پیاده از مدینه به مکّه معظّمه برای حج رفت با آن که بهترین مرکبها در معیّت حضرتش بود.
فرق است میان کسی که به جهت فقر پیاده به حجّ رود با کسی که برای تواضع و عبادت خداوند با توانایی بر سوار شدن، پیاده رود و این دو در اجر و ثواب برابر نخواهند بود.
حضرت صادق (علیه السلام) فرمود: «خداوند به چیزی سخت تر و بهتر از پیاده رفتن به سوی خانه او، عبادت نمی شود».
چه بسا در اثر پیاده رفتن امام (علیه السلام)، ثروتمندان به این عبادت دعوت می شدند، و به آن سرور اقتدا می نمودند. از طرفی، این عمل موجب تشویق فقرا بر پیاده روی و دلجویی از آنان می شد. و در اثر این عمل، آنان نیز با رضایت خاطر و با نشاط، این عبادت را به جا می آوردند.
از این رو است که امام (علیه السلام) بیست و پنج سفر پیاده به حجّ رفته، و بزرگترین عبادت را انجام داده، و اجر عظیم الهی را در نظر گرفته است.
دیدگاهتان را بنویسید