شجاع کسی است که قلب او قوی باشد و در پیش آمدها و ناگواری ها نترسد و خود را نبازد، و جزع و فزع ننماید، و تحمّل داشته باشد، اگر چه از جهت بدن قوی نباشد. امام حسین (علیه السلام) اشجع شجاعان، هم از جهت قلب و هم از جهت بدن بود و اگر در […]
شجاع کسی است که قلب او قوی باشد و در پیش آمدها و ناگواری ها نترسد و خود را نبازد، و جزع و فزع ننماید، و تحمّل داشته باشد، اگر چه از جهت بدن قوی نباشد. امام حسین (علیه السلام) اشجع شجاعان، هم از جهت قلب و هم از جهت بدن بود و اگر در کارهای آن حضرت در همان روز عاشورا دقّت شود، این مطلب کاملاً معلوم می شود.
زیرا با آن که دشمن او را محاصره کرده بود، و معلوم بود که کشته می شود، به خوبی از عهده وظیفه خود برآمد، و به تمام کارها رسیدگی کرد.
آن حضرت مبارزه ای همه جانبه را با دشمنان شروع نمود؛ از لحاظ تبلیغ و وعظ و ترساندن فروگذار نکرد، و اتمام حجت نمود. خود آن سرور، آن خطبه ی بلیغ را بیان فرمود و حقانیت خود را بر لشکر دشمن ثابت نمود. در چنان روزی و با آن گرفتاری ها که زمینه ی تشویش و پریشانی خاطر کاملاً مهیّا بود، آن حضرت چنان خطبه را برای دشمنان انشا فرمود و در گوش آنان وارد نمود که تمامی حاضرین را از جواب عاجز نمود.
حضرت از لحاظ فنون جنگی نیز کوتاهی ننمود، مانند کندن خندق و پر کردن آن از آتش و نزدیک کردن خیمه ها به یکدیگر، تا آن که دشمن نتواند از پشت سر نفوذ کرده و وارد شود، و همیشه از یک طرف جنگ شود.
همچنین آن حضرت به لشکر بسیار کم و محدود خود، نظم و ترتیب داد و میمنه و میسره و قلب لشکر را معین فرمود.
امام حسین (علیه السلام) به قدری منظم و مرتب جنگ می کرد که گویا خود را غالب و دشمن را مغلوب می بیند. این امور کاشف از آن است که خود را نباخته و دل سرد نشده است.
از طرف دیگر، با آن که به حدّی مصیبت به آن حضرت رسیده که قابل شمارش نیست که اگر یکی از آن مصائب بر تواناترین مردم وارد می شد، او را عاجز می کرد و از پای در می آورد، ولی امام (علیه السلام) همچون کوه، محکم و استوار ایستاده و گویا اصلاً در وجودش ضعفی حاصل نشده است.
شما اگر صبورترین مردم را ملاحظه نمایید، چنانکه به مرگ عزیزترین کسان خود مبتلا شود، به قدری ضعیف می شود که دیگران باید به کمک او برخیزند، و او را یاری کنند؛ ولی این حسین بن علی (علیهما السلام) است که از برابر دیدگان او حضرت علی اکبر (علیه السلام) عبور می کند و به سمت میدان می رود و پس از اندک زمانی به چشم خود می بیند که دشمنان بدن او را قطعه قطعه می کنند، امّا چنین مصیبتی را تحمّل می نماید، و مجدداً به کارهای خود رسیدگی می نماید، و برای مقاومت و مبارزه با مصائب دیگر آماده می گردد.
اگر اندکی تأمل و تعقّل شود عظمت هر یک از این مصائب و مشکل مبارزه با کوچکترین آنها و صبر بر آن، معلوم می شود، و کمال شجاعت امام (علیه السلام) هم از لحاظ قوّت قلب و هم از جهت قوّت بدن، از حملات وجود مبارکش بر لشکر اهل کوفه معلوم می گردد.
با آن که امام (علیه السلام) تنها گشته، و خویشان و یاران او کشته شده اند، و آن همه مصائب و ناملایمات دیده و می بیند، چون بر دشمنان حمله می کند همگی از جلو شمشیرش فرار می کنند.
راوی می گوید: به خدا سوگند! کسی را که دشمن او را احاطه کرده باشد و فرزندان و خویشان و اصحاب او کشته شده باشند محکم تر و قوی قلب تر از حسین (علیه السلام) ندیدم نه سپیش از او و نه پس از کشته شدن او، چون او بر دشمنان حمله می کرد از سمت راست و چپ حضرتش فرار می کردند.
در آن زمان جنگ تن به تن در میان شجاعان عرب مرسوم بود و اهل کوفه مردان جنگ و رزم بودند، و در جنگ های ایران و شام و خوارج شرکت کرده بودند، امّا با این حال، از رو به رو شدن با امام حسین (علیه السلام) هراس داشتند و حتّی در صورت جنگ گروهی نیز تاب نیاورده، از مقابل آن حضرت فرار می کردند.
اگر در کثرت زخم ها و تیرهای اصابت شده به امام حسین (علیه السلام) و مقاومت او با آن بدن، دقّت شود، عظمت و شجاعت حسین بن علی (علیهما السلام) معلوم میگردد.
آری! او خلف صالح علی بن ابی طالب (علیهما السلام) است، چنانکه ابن سعد به این امر اعتراف نموده است.
«صلّی الله علیک یا أبا عبدالله»
دیدگاهتان را بنویسید