بدانید من فاطمه (س) هستم

حضرت فاطمه (سلام الله علیها) آخرین دختر پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) و محبوب ترین آنان نزد ایشان، در سال دوم بعثت و به گفته برخی مورخان، در سال پنجم بعثت، سالی که قریش، کعبه را تجدید بنا می کرد، در مکّه مکرمه متولد شدند.

ایشان معصوم سوم و یکی از پنج بانوی قدسی است. آن حضرت، تنها بانویی است که دختر معصوم، همسر معصوم و مادر معصوم است.

حضرت فاطمه (سلام الله علیها) از نسل فردی است که خداوند درباره او فرموده است:

      خلقت الأشیا لأجلک و خلقتک لأجلی.  همه چیزها را برای تو و تورا برای خودم آفریدم.

در این بیان نورانی، عظمت وجودی پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) به تصویر کشیده شده است؛ هر چند عقول ما از درک کُنه آن ناتوان است.

پیامبری که از حیث جسمی و نژادی نیز به برترین قبیله و تیره اعراب منتسب و به نبی قُرشی معروف است، وجود نازنین حضرت فاطمه (سلام الله علیها) را بِضعه (پاره تن خود) می داند.

  نسب پدری: رسول خدا، محمّد مصطفی (صلی الله علیه و آله و سلم) بن عبدالله بن عبدالمطلب (علیهِم السلام).

  نسب مادری: خدیجه بنت خویلد. این بانوی مکرمه که امّ المؤمنین و جده ائمه معصوم (علیهِم السلام) است، نخستین همسر و یاور پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) بود که با جان و مال خویش در خدمت آن حضرت بوده و نهال اسلام را آبیاری و بارور کرد. به همین دلیل خداوند متعال وی را در ردیف زنان مقدس و عرشی قرار داده است.

   پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) درباره شخصیت حضرت خدیجه (سلام الله علیها) و خدماتش فرمودند: 

واللهِ ما أبدَلَنی الله خَیراً مِنها، امَنَت بی حینَ کَفَرَ النّاسُ وَ صَدَقَتنی اِذ کَذَبَنی النّاسُ وَ واسَتنی بِما لِها اِذ حَرَمنی النّاسُ و رَزَقَنی مِنهاَ اللهُ الوَلَدَ دُونَ غَیرِها مِنَ النِّساءِ.

      سوگند به خدا! بهتر از او را خداوند برای من جایگزین نکرده است. او به من ایمان آورده بود، در حالی که

      مردم کفر ورزیده بودند و مرا تصدیق کرد، در حالی که مردم تکذیبم می کردند و با اموالش با من مواسات کرد،

      در حالی که مردم محرومم کرده بودند و خداوند از او به من فرزندانی روزی کرد و از دیگر زنان چنین موهبتی 

      نصیبم نشد.

منابع:

مواهب الرّحمان فی تفسیر القرآن، ج8، ص100؛ سیّد حیدر، تفسیر المحیط الأعظم و البحر الخضم، ج1، ص548.

البرهان فی تفسیر القرآن، ج3، ص 385.

أمالی (شیخ صدوق)، ج3، ص102؛ أمالی (شیخ طوسی)، ص24