چهارشنبه / ۲۵ مهر / ۱۴۰۳ Wednesday / 16 October / 2024
×

شرافت کربلا همین بس که بهترین اولاد انبیاء را در برگرفته از امام صادق (علیه السلام) روایت شده: به زیارت کربلا بروید و در این امر کوتاهی نکنید چرا که کربلا بهترین اولاد انبیاء را در بر گرفته، آگاه باشید که فرشتگان کربلا را زیارت کردند هزار سال قبل از آنکه جدم حسین (علیه السلام) در […]

شرافت کربلا
  • کد نوشته: 6025
  • 38 بازدید
  • بدون دیدگاه
  • شرافت کربلا همین بس که بهترین اولاد انبیاء را در برگرفته

    از امام صادق (علیه السلام) روایت شده: به زیارت کربلا بروید و در این امر کوتاهی نکنید چرا که کربلا بهترین اولاد انبیاء را در بر گرفته، آگاه باشید که فرشتگان کربلا را زیارت کردند هزار سال قبل از آنکه جدم حسین (علیه السلام) در آن ساکن شود، و هیچ شبی نیست مگر اینکه جبرئیل و میکائیل او را زیارت می کنند پس تلاش کن تا از این جایگاه دور نگردی.

    انبیاء علیهم السلام لعنت کنندگان قاتل امام حسین علیه السلام

    نخستین کسی را که حضرت ابراهیم لعنت کرد قاتل امام حسین (علیه السلام) بود و فرزندانش را امر فرمود تا قاتل امام حسین (علیه السلام) را لعنت کنند و با آنها پیمان بست تا این امر را ادامه دهند،

    سپس موسی بن عمران بود که قاتل امام حسین (علیه السلام) را لعنت کرد و امتش را بدین کار وادار نمود،

    پس از او حضرت داوود (علیه السلام) بود که لعنت کرد و بنی اسرائیل را به این کار فرمان داد، بعد از او حضرت عیسی (علیه السلام) بود که زیاد قاتل امام حسین (علیه السلام) را لعنت می کرد و فرمود ای بنی اسرائیل قاتل حسین (علیه السلام) را لعنت کنید و اگر او را درک کردید با او مجالست نکنید.

    امام صادق علیه السلام سپس فرمودند: هرکس با امام حسین (علیه السلام) شهید شود مثل این است که در رکاب انبیا (علیهم السلام) شهید شده و مثل اینکه من بقعه او را می بینم.

    هیچ پیغمبری نبوده مگر اینکه کربلا را زیارت کرده و در آنجا توقف نموده و گفته: تو بقعه ای هستی که خیر فراوان در تو است، چرا که در تو ماه منور (یعنی جگر گوشه پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم) دفن خواهد شد.

    در حدیث امّ ایمن است که جبرئیل بعضی از وقایع کربلا را برای رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) بیان داشت و گفت: زمین کربلا پاکیزه ترین بقعه های روی زمین و حرمتش از همه زمین ها بیشتر است.

    هر روز هفتاد هزار فرشته به کربلا می روند.

    امام صادق (علیه السلام) از پدرشان و ایشان از آباء گرامشان از رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) نقل کرده که فرمودند:  خداوند تبارک و تعالی هیچ خلقی را بیشتر از ملائکه نیافریده (فرشتگان به قدری زیادند که) هر شب هفتاد هزار ملک از آسمان نازل شده و خانه خدا را طواف می کنند، هنگام طلوع فجر به سوی مرقد رسول الله (صلی الله علیه و آله) می روند و بر آن بزرگوار سلام می کنند، سپس به سوی قبر امیرمؤمنان (علیه السلام) رفته و بر آن حضرت سلام می دهند، بعد از آن به سوی قبر حسن بن علی (علیه السلام) رهسپار شده و بر آن حضرت نیز سلام می دهند، از آنجا به کربلا رفته و بر حسین (علیه السلام) سلام می کنند، پس از آن قبل از اینکه خورشید طلوع کند به آسمان عروج می نمایند.

    سپس ملائک روز نازل می شوند آنها نیز هفتاد هزار اند، روز را تا هنگام غروب به طواف بیت الله الحرام مشغول می شوند وقتی که خورشید غروب می کند به سوی تربت پاک رسول الله (صلی الله علیه و آله) می روند و بر آن حضرت سلام می دهند، سپس به سوی مرقد امیرمؤمنان (علیه السلام) بعد از آن تربت امام مجتبی (علیه السلام) و از آن پس به سوی قبر شریف امام حسین (علیه السلام) می روند و بر آن بزرگواران سلام می دهند و قبل از اینکه شب فرا رسد به آسمان عروج می کنند.

    چهار هزار فرشته کنار قبر امام حسین علیه السلام تا روز قیامت عزا دارند

    سوگند به آن که جانم به دست اوست چهار هزار فرشته کنار قبر امام حسین (علیه السلام) تا روز قیامت خاک عزا بر سر می ریزند و بر آن بزرگوار گریه می کنند.

    در روایت دیگر است که خداوند هفتاد هزار فرشته را بر قبر امام حسین (علیه السلام) باز داشته که سوگواری کرده و نماز می گزارند و برای زائران آن حضرت ( که عارف به حق آن حضرت باشند) دعا می کنند و به رییس آنها منصور گفته می شود، هیچ زائری به زیارت امام حسین (علیه السلام) نمی رود مگر اینکه فرشتگان به استقبال او می روند و از کربلا بیرون نمی رود مگر اینکه او را مشایعت می نمایند، بیمار نمی شود مگر اینکه به عیادت او می روند، نمی میرد مگر اینکه بر جنازه اش نماز می گزارند و بعد از فوتش برای او استغفار می کنند.

    علّامه مجلسی فرموده: ممکن است این هفتاد هزار نوع دیگری از فرشتگان باشند سوای آن چهار هزار ملک که ذکر شد.

    منابع:

    بحارالانوار، ج 101، ص 109. _ کتاب شریف بحارالانوار، ج44، ص 301. بحارالانوار، ج 101، ص 62.

    دیدگاهتان را بنویسید

    نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *