بلافاصله پس از خروج اسد، ایران با مقامات HTS ارتباط برقرار کرد تا روابط خود را با دولت سوریه حفظ کند. با این حال، تلاش‌های تهران توسط حاکمان جدید دمشق رد شد و حتی سفر ایرانیان به سوریه ممنوع شد. محور مقاومت ایران پس از حملات ۷ اکتبر حماس به اسرائیل و جنگ بعدی در […]
بلافاصله پس از خروج اسد، ایران با مقامات HTS ارتباط برقرار کرد تا روابط خود را با دولت سوریه حفظ کند. با این حال، تلاش‌های تهران توسط حاکمان جدید دمشق رد شد و حتی سفر ایرانیان به سوریه ممنوع شد. محور مقاومت ایران پس از حملات ۷ اکتبر حماس به اسرائیل و جنگ بعدی در غزه به شدت ضعیف شده است. از دست دادن نظام مورد حمایت تهران در سوریه دسترسی و توانایی‌های آن را برای تسلیح مجدد متحد خود در لبنان، حزب‌الله، کاهش داده است. ایران اعلام کرده است که به حضور خود در سوریه در آینده ادامه خواهد داد.برخی کشور‌ها از دیپلماسی برای داشتن نقش در وضعیت سوریه استفاده می‌کنند. اردن در ۱۴ دسامبر میزبان نشستی از اتحادیه عرب بود که در آن عربستان سعودی، عراق، لبنان، مصر، امارات متحده عربی، بحرین و قطر حضور داشتند. این نشست منجر به صدور بیانیه‌ای مشترک شد که در آن هشت کشور حمایت خود را از یک گذار همه‌شمول و تحت رهبری سوریه اعلام کردند.
هیچ بازیگری به اندازه ترکیه در بازسازی سوریه پس از اسد درگیر نیست. ترکیه مدت‌ها بین همکاری با اسد و تلاش برای سرنگونی نظام او در نوسان بوده است. در نشست قاهره برای بررسی وضعیت سوریه در ۲۰ دسامبر، رئیس‌جمهور ترکیه، رجب طیب اردوغان، اعلام کرد که کشورش به دولت جدید سوریه در تدوین یک قانون اساسی فراگیر کمک می کند و تأیید کرد که ترکیه با مقامات هیئت تحریر الشام (HTS) در ارتباط است. ترکیه از عملیات نظامی داخلی حمایت کرده و همچنین تهدید به استقرار نیرو‌های خود در خاک سوریه کرده است. همسویی داخلی سوریه برای اهداف داخلی و بین‌المللی ترکیه، به‌ویژه در ارتباط با مسئله کردها، اهمیت استراتژیک دارد. ترکیه خواهان خلع سلاح نیرو‌های دموکراتیک سوریه (SDF) و توقف عملیات نظامی جدایی‌طلبان کرد در مرزهایش است.
مشارکت فعال عربستان سعودی و امارات در سوریه همزمان با تلاش این دو کشور برای نقش‌آفرینی قاطع‌تر در منطقه انجام شده است. هر دو کشور اکنون تعامل با همه صحنه‌های منطقه‌ای را بدون تردید در اولویت قرار داده‌اند تا منافع خود را در خاورمیانه‌ای پر از درگیری و بی‌ثباتی حفظ کنند. این سیاست خارجی تهاجمی که در غزه، لبنان و سوریه به‌وضوح مشهود است، می‌تواند عربستان و امارات را به بازیگران کلیدی در مسائل امنیتی منطقه‌ای تبدیل کند و جایگاه آنها را در همکاری با قدرت‌های بزرگِ علاقه‌مند به برقراری ثبات در خاورمیانه تقویت نماید.
سوریه، چه با حمایت کشور‌های خلیج فارس و چه بدون آن، راهی طولانی برای رسیدن به ثبات و موفقیت در پیش دارد. خطر درگیری‌های قومی و فرقه‌ای و حتی تجزیه سرزمینی همچنان بسیار جدی است. با این حال، می‌توان امید داشت که با حمایت عملی قطر، ترکیه، عربستان سعودی و امارات متحده عربی و همچنین پشتیبانی گسترده منطقه‌ای و بین‌المللی از یک دولت باثبات و فراگیر در سوریه، دمشق بتواند روزنه‌ای از امید را در انتهای این تونل تاریک بیابد.
دیدگاهتان را بنویسید