این خطبه را طبری از ابو مخنف از ضحاک بن عبدالله مشرقی نقل نموده است؛ خلاصه فرمایش امام (علیه السلام) در شب عاشورا چنین است: اولین کار امام (علیه السلام) در شب عاشورا همین بود که اصحاب خود را جمع کرد و پس از ثناء و مدح الهی و پس از تمجید و تعریف اصحاب […]
این خطبه را طبری از ابو مخنف از ضحاک بن عبدالله مشرقی نقل نموده است؛ خلاصه فرمایش امام (علیه السلام) در شب عاشورا چنین است:
اولین کار امام (علیه السلام) در شب عاشورا همین بود که اصحاب خود را جمع کرد و پس از ثناء و مدح الهی و پس از تمجید و تعریف اصحاب و اهل بیت و دعا در حقّ آنان فرمود:
فردا آخر عمر من است و منظور دشمن من هستم نه دیگری، همگی شما آزاد هستید. از تاریکی شب استفاده کنید و هر کدام از شما اصحاب، دست یکی از اهل بیت مرا بگیرد و با خود ببرد و در خانه ی خود، در بیابان یا شهرستان از او نگهداری کند تا فرج و گشایشی برسد.
البته، این اولین دفعه نیست که امام (علیه السلام) مردم را مرخص می کند. در «زباله» نیز نامه امام (علیه السلام) بر مردم خوانده شد و آنان را مرخص فرمود.
مردمی که از میان راه به امام (علیه السلام) پیوسته بودند همگی رفتند و متفرّق شدند.
در شب عاشورا، یاوران امام (علیه السلام) کسانی بودند که از مکّه با آن حضرت حرکت کرده، و برای شهادت و یاری او به آن سرور ملحق شده بودند. این جمعیّت به استثنای چند نفر _مثل عقبة بن سمعان و عبدالله بن ضحاک مشرقی_ همگی مصمم بر کشته شدن بودند، خیال رفتن نداشتند و سعادت را در شهادت می دیدند.
پس از آن که سخن امام (علیه السلام) به پایان رسید، اهل بیت در مقام جواب امام (علیه السلام) بر آمدند.
پیشاپیش همه حضرت ابوالفضل عبّاس بن علی (علیه السلام) بود، سخن ایشان این بود: برای چه برویم؟ چرا از تو جدا شویم و از تو دست برداریم؟ برای آن که پس از تو زنده بمانیم! خداوند پس از تو دنیا را به ما نشان ندهد!
پس امام (علیه السلام) به اولاد عقیل فرمود: کشته شدن مسلم شما را بس است، شما ها بروید، به شما اجازه دادم!
گفتند: مردم چه می گویند؟ می گویند: ما بزرگ و آقای خود و عموزاده های خود را تنها گذاشتیم و با آنان در جنگ شرکت نکردیم. و ندانستیم بر سرشان چه آمد. به خدا سوگند! چنین کاری را نخواهیم کرد، بلکه جان، مال و فامیل خود را فدای تو می کنیم، و در رکاب تو جنگ می کنیم، و با تو کشته می شویم. و پس از تو زندگانی دنیا را نمی خواهیم، و زندگانی پس از تو قبیح است!
ابوالفرج در مقاتل الطالبیین نقل می کند: پس امام (علیه السلام) و اهل بیت همگی گریه کردند، و امام در حق آنان دعای خیر نمود.
پس از اهل بیت، نوبت سخن به اصحاب رسید.
از اصحاب، مسلم بن عوسجه اسدی از جا برخاست و به امام (علیه السلام) خطاب کرد: آیا ما تو را رها کنیم و حال آن که هنوز حق تو را ادا نکرده ایم؟! به خدا سوگند! می بایست این نیزه خود را در سینه دشمنان تو بشکنم، و با این شمشیر خود با آنان بجنگم، از تو جدا نمی شوم. و اگر برای من سلاحی نباشد که با دشمنان تو بجنگم، با سنگ می جنگم تا در راه تو بمیرم!
سعید بن عبدالله حنفی گفت: به خدا سوگند! از تو دست بر نمی دارم تا خداوند بداند ما پس از پیغمبر (صلی الله علیه و آله و سلم) از عترت او جدا نشدیم. به خدا سوگند! اگر می دانستم که من کشته و آنگاه زنده می شوم و پس از آن مرا زنده زنده می سوزانند و خاکستر مرا به باد می دهند و این کار را تا هفتاد مرتبه انجام می دهند. من از تو جدا نمی شدم، چه رسد به آن که می دانم بیش از یک مرتبه کشته شدن نیست، و پس از آن رحمت ابدی و سرمدی الهی است.
زهیر بن قین گفت: به خدا سوگند! دوست دارم کشته شوم، آن گاه زنده گردم و مجدداً کشته شوم و این عمل تا هزار مرتبه تکرار شود و در نتیجه این عمل، تو و اهل بیت تو سالم بمانید، و از کشته شدن نجات یابید!
بیشتر بدانید: چگونه زهیر بن قین (ع) از اصحاب امام حسین علیه السلام گردید؟
و بدین ترتیب، اصحاب آن حضرت هر یک سخنی شبیه سخن دیگری گفتند، و مضمون کلمات آنان این بود:
به خدا سوگند! از تو جدا نمی شویم و جان خود را قربان تو می کنیم، پس اگر کشته شدیم به وظیفه خویش عمل نموده ایم.
در روایتی که صدوق (رحمة الله) در «علل الشرایع» نقل کرده آمده است: پرده ها از جلو چشمان آنان برداشته شد و جای خود را در بهشت دیدند، و از این جهت، در کشته شدن بر همدیگر سبقت می گرفتند تا آن که زودتر به جایگاه خود در بهشت برسند.
پایان شایعات در مورد سردار قاآنی
دیدگاهتان را بنویسید