مقدمه بابیت و بهائیت دو جنبش مذهبی هستند که در قرن ۱۹ میلادی در ایران پدید آمدند. این فرقه‌ها با ادعای ارتباط با امام مهدی (عج) و سپس ادعای پیامبری، تحریف‌های گسترده‌ای در آموزه‌های اسلامی ایجاد کردند. این جریان‌ها علاوه بر انحرافات عقیدتی، تأثیرات اجتماعی و سیاسی مهمی نیز در تاریخ ایران و جهان اسلام […]
بابیت و بهائیت دو جنبش مذهبی هستند که در قرن ۱۹ میلادی در ایران پدید آمدند. این فرقه‌ها با ادعای ارتباط با امام مهدی (عج) و سپس ادعای پیامبری، تحریف‌های گسترده‌ای در آموزه‌های اسلامی ایجاد کردند. این جریان‌ها علاوه بر انحرافات عقیدتی، تأثیرات اجتماعی و سیاسی مهمی نیز در تاریخ ایران و جهان اسلام داشته‌اند. در این مقاله، به بررسی ریشه‌های بابیت و بهائیت، بنیان‌گذاران آن‌ها، مهم‌ترین اعتقاداتشان و نقدهای وارده بر آن‌ها می‌پردازیم.
سید علی‌محمد شیرازی (متولد ۱۲۳۵ هـ.ق) بنیان‌گذار فرقه بابیت بود. او ابتدا ادعای «بابیت» (واسطه میان مردم و امام زمان) کرد، اما پس از مدتی ادعای مهدویت و سپس پیامبری نمود. ادعاهای او باعث بروز فتنه‌ها و آشوب‌های زیادی در ایران شد.
به دلیل فتنه‌انگیزی و تحریک شورش‌های مسلحانه علیه حکومت قاجار، سید علی‌محمد باب در سال ۱۲۶۶ هـ.ق اعدام شد. اما پیروان او فعالیت‌های خود را ادامه دادند و بعداً فرقه بهائیت را پدید آوردند.
پس از مرگ باب، میان پیروان او اختلاف افتاد. حسینعلی نوری (ملقب به بهاءالله) خود را جانشین باب معرفی کرد و ادعای پیامبری نمود. او دین جدیدی به نام «بهائیت» بنا نهاد که در آن بسیاری از احکام اسلام کنار گذاشته شد.
بهائیت به دلیل حمایت گسترده استعمارگران، به‌ویژه انگلیس و روسیه، توانست گسترش یابد. بسیاری از اسناد تاریخی نشان می‌دهند که استعمارگران از بهائیان به‌عنوان ابزاری برای تضعیف اسلام و ایجاد تفرقه میان مسلمانان استفاده کردند.
بابیت و بهائیت جریان‌هایی هستند که با سوءاستفاده از اعتقادات مهدوی، سعی در تحریف اسلام و جذب پیروان داشتند. بررسی عقاید این دو فرقه نشان می‌دهد که نه‌تنها از نظر دینی دچار تناقض و اشکالات جدی هستند، بلکه از لحاظ سیاسی نیز ابزاری در دست قدرت‌های استعماری بوده‌اند. شناخت این جریان‌ها و آگاهی‌بخشی به مسلمانان، راهی برای مقابله با انحرافات عقیدتی و حفظ اصالت دین اسلام است.
دیدگاهتان را بنویسید